سینه ام زآتش دل در غم جانانه بسوخت

آتشی بود در این خانه كه كاشانه بسوخت.

دلم از واسطه ی دوری دلبر بگداخت 

جانم از آتش هجر رخ جانانه بسوخت.

چون پیاله دلم از توبه كه كردم بشكست

همچو لاله جگرم بی مِی و پیمانه بسوخت.

خرقه ی زهد مرا آب خرابات ببَُرد

خانه ی عقل مرا آتش خمخانه بسوخت.

سوز دل بین كه ز بس آتش اشكم، دل شمع

دوش بر من ز سر مِهر چو پروانه بسوخت.

آشنایی نه غریب است كه دلسوز من است

چون من از خویش برفتم دل بیگانه بسوخت! -

هر كه زنجیر سر رلف گره گیر تو دید

شد پریشان ودلش بر من دیوانه بسوخت.

ماجرا كم كن بازآ كه مرا مردم چشم

خرقه از سر به در آورد و به شكرانه بسوخت.

ترک افسانه بگو حافظ و مِی نوش دمی

كه نخفتیم شب و، شمع به افسانه بسوخت.